بعد از نزدیک به یک هفته معطلی قراردادها اومد و ما امضا کردیم،تا اینجای کار فقط اسممون سرشیفت یک سالن بافندگی با 32 تا دستگاه بافندگیه ولی خب در واقعیت هنوز هیچ سمتی نداریم و کماکان مدیر تولید امروز و فردا میکنه برای تحویل شیفت به ما و دلیلشم اینه که میگه بذارین خوب راه بیفتین ولی واقعیتش اینه که من خسته شدم از بلاتکلیفی!!!
از همون روز اولی که بصورت رسمی وارد کارخونه شدیم از اون نظافت چی تا اون بافنده اش به ما میگفتن که آقا اینجا بدرد نمیخوره و پول نمیدن و اذیت میکنن و خلاصه همین اول کاری ول کنید برید ولی خب وقتی ازشون میپرسیدی که چرا خودتون نمیرید میگفتن ما مجبوریم!!!خب ماهم مجبوریم!!
محیط کارخونه با اینکه نزدیک به دوهفته گذشته برای من غریبه اس و هنوز احساس راحتی نمیکنم با افراد داخل سالن و همش این حس رو دارم که یه نفر اینجا با بودن من مشکل داره!!!حالا این بلاتکلیفی هم خودش قوز بالا قوز شده!!!نمیدونم شاید واقعا دارم ناشکری میکنم وباید از این فرصتی که برام پیش اومده استفاده کنم ولی خب واقعا این اون جایگاهی نیست که من میخام!!توی کار طراحی پارچه بزرگترین مزیت و بزرگترین دلیلی که من میخام برم دنبالش اینه که روزمرگی نداره!!یعنی این ذاته هنره که احساس روزمرگی شدن بهت دست نمیده و هرروز میتونی یه هنر جدید خلق کنی اما اینکار واقعا روزمرگیه،هرروز 5 صبح بیدارشو تا کارخونه با موتور برو بعد توی سالن به مدت 8 ساعت هی قدم بزن و اینور و اونور و نگاه کن بلکه یه بافنده ای خطایی بکنه و تو بتونی پاچه اش رو بگیری!!تهش هم ساعت 2 با کلی خستگی و خواب آلودگی برگرد خوابگاه و بقیه روزت رو یا با خواب و یا پای لپ تاپ بگذرون و دوباره فردا روز از نو روزی از نو!!
این چیزی نیست که حداقل من دنبالشم! علیرضا از اینکار خوشش میاد ولی من نه!من تشنه فعالیتم،شاید بقول علیرضا من همش دوست دارم سگ دو بزنم اما انگاری از بچگی این توی ذات من نهفته شده،نمیشه الکی روزا رو گذروند اونم همش با یه کار تکراری!!این اصلا معنی زندگی نمیده!!
